Światło, którego nie widać

Kolejna książka w tym miesiącu, którą wymęczyłam. Swego czasu była szeroko reklamowana, więc postanowiłam nadrobić zaległości i ją przeczytać. Nie spowodowała jednak, że padłam z zachwytu. Było w niej kilka ciekawych motywów, np. wątek z diamentem, modele miast, grota ze ślimakami, transmisje radiowe. Całkiem sporo fajnych rzeczy, ale całościowo jakoś tak nudnawo.

Kolejna książka w tym miesiącu, którą wymęczyłam. Swego czasu była szeroko reklamowana, więc postanowiłam nadrobić zaległości i ją przeczytać. Nie spowodowała jednak, że padłam z zachwytu. Było w niej kilka ciekawych motywów, np. wątek z diamentem, modele miast, grota ze ślimakami, transmisje radiowe. Całkiem sporo fajnych rzeczy, ale całościowo jakoś tak nudnawo.

fajna

fajna

Znów Pulitzer. Świetne reklamy i recenzje. Niby człowiek jest w miarę inteligentny a zawsze daje się nabrać. Dlaczego uwierzyłam w to, że kraj, który istnieje 248 lat może mieć pojęcie o dobrej literaturze? Naiwność. Wyobrażamy sobie nie wiadomo jaki majstersztyk a to zwyczajna książka. Jest zdecydowanie zbyt długa. Mimo przydługawych opisów czytało mi się w miarę gładko. Fikcyjna opowieść sama w sobie jest ciekawa. Zamysł ma potencjał. Z wykonaniem jest tutaj gorzej. Nie jest zupełnie źle, ale nie mam też poczucia dobrze spędzonego czasu. Jest to zdecydowanie średnia półka.

Znów Pulitzer. Świetne reklamy i recenzje. Niby człowiek jest w miarę inteligentny a zawsze daje się nabrać. Dlaczego uwierzyłam w to, że kraj, który istnieje 248 lat może mieć pojęcie o dobrej literaturze? Naiwność. Wyobrażamy sobie nie wiadomo jaki majstersztyk a to zwyczajna książka. Jest zdecydowanie zbyt długa. Mimo przydługawych opisów czytało mi się w miarę gładko....

„Światło, którego nie widać” Antony’ego Doerr’- to świetnie napisana powieść historyczna umiejscowiona w okresie II wojny światowej i przed jej rozpoczęciem, opowiadająca historię dwójki dzieci, stojących po dwóch różnych stronach barykady, Werner – niemiecki, osierocony chłopak i Marie-Laure – francuska, niewidoma dziewczynka. Młodzi ludzie wciągnięci w wir okrutnej wojny, doświadczeni nieszczęściem, nie tylko czasu, w którym przyszło im dorastać, ale i własną ułomnością, potrafią zachować w sobie światło, które może rozproszyć nawet największy mrok.
Oprócz głównych bohaterów, w powieści poznajemy liczne postaci drugoplanowe, ich postawy wobec sytuacji, w jakich zostali postawieni przez wojnę i konsekwencje dokonanych wyborów. Jest więc Jutta, która pomimo swojego dziecięcego wieku, jako pierwsza przewiduje, że wstąpienie Wernera – jej starszego brata - do nazistowskiej szkoły, będzie miało zły wpływ na jego życie. Jest Frederick, wrażliwy przyjaciel Wernera, który za swój bunt zapłaci straszną cenę. Jest Madame Manec, odważna i ujmująca kobieta, która nie chce pozostać bierną wobec niemieckiej okupacji i obciążony wojenną traumą Etienne, który z trudem wychodzi z apatycznej skorupy. Jest Frank, gigantyczny osiłek, którego nie można podejrzewać o ludzkie odruchy, a jednak.... Autor świetnie odzwierciedla niespokojne czasy przedwojenne okres narodzin niemieckiego faszyzmu. Pokazuje postawy ludzi wobec wojny i zbiorowe zaślepienie.
W książce poruszanych jest wiele kwestii historycznych i emocjonalnych. Cała fabuła jest bardzo ciekawa, pełna obrazów, nie brakuje emocji i z zaskakującym zakończeniem. Książkę przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Polecam, naprawdę warto !

„Światło, którego nie widać” Antony’ego Doerr’- to świetnie napisana powieść historyczna umiejscowiona w okresie II wojny światowej i przed jej rozpoczęciem, opowiadająca historię dwójki dzieci, stojących po dwóch różnych stronach barykady, Werner – niemiecki, osierocony chłopak i Marie-Laure – francuska, niewidoma dziewczynka. Młodzi ludzie wciągnięci w wir okrutnej wojny,...

Swietna książka

Swietna książka

Nie wiem, kto przyznawał nagrodę Pulitzera ale powinien odstawić leki. Książka naiwna, przewidywalna, męcząca oraz momentami irytująca. Szacun dla pana tłumacza, że dał radę. Na plus - krótkie rozdziały oraz duże litery, przez co czyta się szybko

Nie wiem, kto przyznawał nagrodę Pulitzera ale powinien odstawić leki. Książka naiwna, przewidywalna, męcząca oraz momentami irytująca. Szacun dla pana tłumacza, że dał radę. Na plus - krótkie rozdziały oraz duże litery, przez co czyta się szybko

Historia utrzymana w ponurym klimacie, wszystko wydaje się być w niej smutne i przytłaczające. A jednak daje nadzieję, że nawet w najbardziej beznadziejnych i trudnych czasach można być wyjątkowym, że są ludzie którzy gdzieś w głębi serca czują dobro i potrafią okazać swą wielką odwagę. Mnóstwo przemyśleń w trakcie lektury, ciekawe aczkolwiek jak dla mnie mało wyczerpujące zakończenie, może taki był zamysł autora. Polecam bardzo przeczytać. Książka napisana pięknym bogatym ale i przystępnym językiem. Fascynujące opisy miejsc i ludzi, bardzo dużo wiedzy i informacji, których przeciętny człowiek nie zna. Widać, że autor poświęcił książce dużo czasu, pracy i serca.

Historia utrzymana w ponurym klimacie, wszystko wydaje się być w niej smutne i przytłaczające. A jednak daje nadzieję, że nawet w najbardziej beznadziejnych i trudnych czasach można być wyjątkowym, że są ludzie którzy gdzieś w głębi serca czują dobro i potrafią okazać swą wielką odwagę. Mnóstwo przemyśleń w trakcie lektury, ciekawe aczkolwiek jak dla mnie mało wyczerpujące...

Bardzo zgrabnie napisana książka, słuchało się ją lekko mimo poruszanej tematyki. Perspektywa Marie-Laure była dla mniej najciekawszym aspektem książki i bardzo chciałam, żeby było jej więcej.

Bardzo zgrabnie napisana książka, słuchało się ją lekko mimo poruszanej tematyki. Perspektywa Marie-Laure była dla mniej najciekawszym aspektem książki i bardzo chciałam, żeby było jej więcej.

Mimo iż o książce Światło, którego nie widać, słyszałam już jakiś czas temu, nie miałam jej w planach. Dlaczego? Przestraszyłam się jej gabarytów. Zmieniłam zdanie za sprawą ekranizacji, którą chciałabym niebawem zobaczyć za sprawą Marka Ruffalo w obsadzie. Zależało mi na tym, by zacząć od książki, by lepiej wejść w serial i go zrozumieć, wiedząc, że to, co zobaczę na ekranie, będzie okrojone.
Światło, którego nie widać opowiada historię francuskiej, niewidomej dziewczyny Marie-Laure mieszkającej w Paryżu z ojcem Danielem, który pracuje w Muzeum Historii Naturalnej. W wieku dwunastu lat, kiedy naziści okupują jej miast, wraz z ojcem ucieka do Saint-Malo w Bretanii, zabierając ze sobą cenny diament. Zamieszkują u wujka, który nadaje tajne audycje radiowe dla ruchu oporu. Równocześnie z nimi wyrusza oficer Gestapo, który pragnie zdobyć ten kamień dla siebie. W Niemczech mieszka osierocony chłopiec Werner Pfenning, który na co dzień słucha radia, które dostarcza mu informacji na temat świata i przenosi w odległe krainy. Wkrótce Werner staje się ekspertem w budowaniu i naprawianiu maszyn, zostaje zwerbowany przez hitlerowców do śledzenia nielegalnych transmisji. Wkrótce dochodzi do spotkania Marie-Laurie z Wererem, które zmieni ich życie.
Mimo krótkich rozdziałów, książki nie czytało mi się szybko, ze względu na warstwę emocjonalną. Niestety z żalem muszę przyznać, że nie zrobiła na mnie ta książka aż takiego wrażenia, jakie myślałam, że zrobi. Czegoś w tej powieści mi zabrakło. Czego? Sama nie do końca wiem… Chyba nie do końca mimo tych wszystkich emocji zwartych na kartach książki nie przebiły się one przez moją wrażliwość. Książka jest naprawdę dobrze napisana, ciekawa, godna zauważenia i polecenia. Mam nadzieję, że moja niepewność co do niej i ilość stron nie zniechęci tych, którzy jeszcze jej nie przeczytali. Ode mnie 7/10.

Mimo iż o książce Światło, którego nie widać, słyszałam już jakiś czas temu, nie miałam jej w planach. Dlaczego? Przestraszyłam się jej gabarytów. Zmieniłam zdanie za sprawą ekranizacji, którą chciałabym niebawem zobaczyć za sprawą Marka Ruffalo w obsadzie. Zależało mi na tym, by zacząć od książki, by lepiej wejść w serial i go zrozumieć, wiedząc, że to, co zobaczę na...

Losy dwóch sobie nieznanych osób splatają się w najmniej oczekiwanym momencie ich życia, wtedy kiedy siebie potrzebują najbardziej.

Wzruszająca i pięknie napisana powieść, którą się lekko czyta mimo trudnej tematyki.

Losy dwóch sobie nieznanych osób splatają się w najmniej oczekiwanym momencie ich życia, wtedy kiedy siebie potrzebują najbardziej.

Wzruszająca i pięknie napisana powieść, którą się lekko czyta mimo trudnej tematyki.